Fleet Foxes'la ilk tanışmam yan odamdan duyduğum uzaktan uzağa içime işleyen melodilerle olmuştu. Kısa bir süre içerisinde kendilerini tanımış ve aynı adı taşıyan ilk albümlerini de uzun zaman bir parçammışçasına içimde gezdirmiştim. Aradan üç sene geçtikten sonra kendime ve elimde duran bu on iki şarkılık yeni albüme baktığımda ikimizin de değiştiğini görüyorum. Herkes ve her şey gibi. Yine değişeceğimi ve değişeceğini bilerek yer yer muzip, yer yer olgunluk ve adanmışlık içindeki bu yolculuğa çıkıyorum.
2008 yılının başlarında çıkardıkları Sun Giant Ep’si ile büyük beklentiler yaratan Seattle’lı grup albümü bir inziva içinde değil gündelik yaşantısı içinde doldurmuş ve Amerika’nın herhangi bir yerinde doldurulabilecek bu albüm aynı zamanda Amerika’nın herhangi bir yerindeki insanları anlatıyor.Kocaman koşuşturmalar içinde küçücük kalan insanlardan çok her günü birbirinin aynı gibi görünen kocaman bir varlığın hiçliğinden çok daha fazlasını yaşayan insanların hikayelerini anlatmaya çalışıyor.Rock, blues ve folk tarihinin harmanlaması olan bu anlayışla birilerinin Amerikan rüyası diye sunduklarına karşılık kasabaların içine dağların arkasına tırmanan Bob Dylan,Neil Young ,Hank Williams gibi isimlerden etkilenerek kendilerine bir yol çiziyorlar.Beş şarkılık bu kısa albüm folk,barok ve harmonik müzikleri birleştiren elementler taşıyor.İlk şarkı olan Sun Giant’ın başını süsleyen kilise korosu izleri, Drops in The River’ın içindeki sessiz başlangıcı izleyen yükseliş,davul ve gitar tınıları onu izleyen Mykonos. Zarif ve harmonik melodileriyle bu kısa albümün bir başlangıç olmaktan öte oldukça olgun ve folk-rock geçmişinin ince izlerini taşıyan bir çalışma olduğunu da göstermekteydi.
Aynı yılın haziran ayında çıkan kendi adlarını taşıyan ilk albümleri samimiyeti ve duruluğuyla içinden tek tek şarkılar seçip değerlendirmeyi zorlaştırıyor.Kat kat örülmüş armoniler,gitar tınıları ve mandolin sesleri içinde Robin Pecknold’un kimi yerlerde sesini adeta bir ağıt yakarcasına yükseltip kimi yerlerde ise fısıldıyormuşçasına düşürürken yakaladığı denge ile kalbimizi çalmayı başarıyorlar.Sun It Rises ile a capella başlayan albüm yavaş yavaş ilerleyerek White Winter Hymnal da natüralist karakterini çiziyor, Tiger Mountain Peasant Song , He Doesn’t Know Why gibi örnekler yanı sıra yavaş yavaş hızlanıp güçlenen Your Protector gibi güzel gitar soloları, Blue Ridge Mountain gibi piyano ritimleri taşıyor ve yine bir a capella Oliver James ile bitiyordu.
2009 yılında turneleri sonrasında yeni albüm çalışmalarına hazırlanan grup 3 Mayıs çıkış tarihi olmak üzere (biraz öncesinde albüm internete sızmıştı) ikinci stüdyo albümleri Helplessness Blues’u yayınladılar.
Helplessness Blues, geçmişi geride bırakan yeni kapılar açan bir albüm. Albümün baştan sona dinlediğinizde birçok parçanın temellerinin benzer olduğunu görüyorsunuz ama Fleet Foxes her şarkıya derinlik katacak doğru ses ve sözleri bulmayı iyi başarıyor. Bulanıklık içinde olmadan benzer bir tempoyla anlamlı basitlikler kuruyor.Pişmanlık, hüzün ve yalnızlık üzerinden süren kişisel bulmacalar çözülmeyi beklemiyor sadece sesini duyurmak istiyor aynı Sun Giant Ep’nin arkasında yazdıkları gibi “ dünyanın bir zamanlar olduğu en güzel hali müzikle yad etmeye” çalışıyor.Başlangıcını da tüm bu hisleri harmanlayan bir geçmiş-şimdi sorgulaması içindeki Montezuma ile yapıyor.Aslında Montezuma derin bir pişmanlık anlatıyor. Sahip olduğu tarihi referans da bunu gösterir nitelikte.Montezuma, Meksika Asteklerinin eski bir lideri, bir rivayete göre kendisi korkak olması ve halkını koruyamaması nedeniyle taşlanarak öldürülür.Başka birinde ise yine kendi bazı hatalarından da kaynaklı olsa da düşman tarafından öldürülür. Bu öyküden ismini alan şarkı geçmişe dönük bir sorgulama yapıyor içinde:
“So now I am older than my mother and father,when they had their daughter,now what does that say about me “ “Oh man what I used to be, Oh man oh my oh me “
Ardından gelen Bedouin Dress daha çok yalnızlık içinde bir sorgulama yaparken, Onu izleyen Battery Kinzie sıcak bir denge sağlıyor.Albüm çıkmadan duyduğumuz ve belki de iyi ki ilk duyduğumuz şarkı olan Helplessness Blues ise sözlerin,olgunluğunun tırmandığı bir noktada karşımıza çıkıyor.Artık hayal ettiğimiz,sahip olmak istediğimiz bir hayatın imgesinden öte yaşanmışlıkların bıraktığı izlerle geleceği nasıl yürüyeceğimizi düşündürüyor.
“I was raised up believing, I was somehow unique,
Like a snowflake distinct among snowflakes
Unique in each way you can see
And now after some thinking,I'd say I'd rather be
A functioning cog in some great machinery
Serving something beyond me “
Kendimizden uzaklaşarak neyi,neden yaptığımızı nereden nereye geldiğimizi sorguluyor.Çarkın bir parçası olup kendisinden bir şeyler sunulmasını izliyor.Fakat bir gün kendisi için de döneceğini bilerek kendini saklayıp,devam ediyor ve ardından Lorelai ‘de daha da yüreklenerek, pastoralliğini ve şiirselliğini sürdürüyor.
The Shrine/ An Argument ve The Plains-Bitter Dancer albümün en deneysel parçaları kimi yerlerde psychedelic özellikler taşıyorlar.The Plains-Bitter Dancer’ın başındaki arkadan gelen tef sesi ve uzun gitar solosu onu izleyen sesler iki dakika boyunca yavaş yavaş yükseldikten sonra artan vokal ve perküsyonlarla albümü daha da zengin kılmış.The Shrine-An Argument için Robin Pecknold bir röportajında “canlı olarak çalmak için heyecanlanacağınız özellikle bir şarkı var mı ?” sorusuna gülerek “çalmak için heyecanlanmayacağım bir şarkı var o da Shrine-The Argument” demiş.Sekiz dakikalık ve üç bölümden oluşan bu şarkı pastoral özellikler taşıyor (“Green apples hang from my tree,they belong only to me”) ve yer yer karanlığa kaçışı ve ardından yeniden doğanın içine dönüşüyle ve bu geçişler sırasında ki başarısıyla dinlemekten heyecan duyduğumuz bir parça.Akustik gitar ,Flüt,piyano,viyolonsel,antik bir enstrüman olan marxophone gibi bir çok müzik aletinden faydalandıkları tüm albüm boyunca
albümün kapanışını da müzikal olarak oldukça güçlü olan, içimizi mutlulukla dolduran Grown Ocean'la yapıyor ve yeniden umut eden/ettiren bir muzaffer duygu içinde bize veda ediyorlar.
Son olarak kendi sözleriyle biraz nefes almak,alırken de çok da fazla karanlığa kaçmama derdinde olan bu albüm sanırım bir süre daha içimizde gezinecek gibi duruyor.
